Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ Η ΕΥΤΥΧΙΑ

Η γιαγιά μου Ευτυχία, γεννήθηκε στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, το 1893. Μοναδικό παιδί της Κόνα Μαριόγκας και του Γεωργίου Οικονόμου, ο οποίος μετά λίγο καιρό άλλαξε το επώνυμό του, σε Χατζηγιωργίου ή Χατζηγιωργής. Ο θρύλος την έχει, πως ήταν υιοθετημένη, και μάλιστα με τη συνεννόηση των δύο γυναικών, της θετής και πραγματικής μάνας της... «...Θ' αφήσω το παιδί την τάδε ώρα στην πόρτα, έχε το νου σου...» Πού να κλείσει μάτι η Μαριόγκα όλο το βράδυ. Την άλλη μέρα το πρωί, όταν άνοιξε την πόρτα έβαλε τις φωνές: «... Αχ, ένα μωρό είναι στην πόρτα μας, η ευτυχία μπήκε στο σπίτι μας...» Κι έτσι η Ευτυχία έκανε την πρώτη της εμφάνιση στη ζωή, με πολύ θεατρικό τρόπο... (Από την έκδοση) Παιδί του θεάτρου, η Ρέα Μανέλη, βρήκε πολύ εύκολα τον δρόμο της, δρόμο που χάραξαν οι γονείς και η γιαγιά της, αλλά κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Σίγουρα η ζωή δεν της έδειξε το καλύτερό της πρόσωπο: οι γονείς της, ο δημοφιλής κωμικός Φραντζέσκος Μανέλης (1909-1978) και η παρτενέρ και σύζυγός του Μαίρη Λαΐδου (1915-1960) "ξέχασαν" να την δηλώσουν στο Ληξιαρχείο, με συνέπεια να μην μπορεί να βγάλει ταυτότητα η Ρέα όταν μεγάλωσε. Αλλά ξέχασαν, επίσης, και τη βιολογική της φροντίδα, ξέχασαν ότι υπήρχε ως άνθρωπος και ότι ως άνθρωπος είχε τις δικές της ανάγκες. Έτσι, από μικρή, η Ρέα έμενε με τη γιαγιά της, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που, όπως ξέρουμε, ήταν η στιχουργός μεγάλων επιτυχιών στο σύγχρονο τραγούδι. Αλλά και εκείνη εύκολα δεν τα 'βγαζε πέρα. Πάντως, μέσα στη θαλπωρή της γιαγιάς της μεγάλωσε. Πολύτιμη βοήθεια πήρε η Ρέα από το χορευτικό της ταλέντο. Λεπτή σαν μίσχος, ευαίσθητη, με πλούσια φαντασία και με ειδικές σπουδές, επειδή είχε πάντα μεγάλη δίψα για καλλιέργεια, για μάθηση, ξεχώρισε γρήγορα και γινόταν ανάρπαστη από θιάσους και νυχτερινά κέντρα στην Ελλάδα και έξω από αυτήν.