ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΒΑ

ο Επί σκηνής χωρίς πρόβα αποτελεί μια πινελιά αισιοδοξίας στα γκρίζα σύννεφα που μας σκεπάζουν και δεν μας αφήνουν να σηκώσουμε τα μάτια μας και να αντικρίσουμε τον ουρανό. Μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι ζούμε φυλακισμένοι πίσω από τα σίδερα ενός μοντέλου κατανάλωσης και παραγωγής που έχει ως θεό τον πλούτο των υλικών αγαθών. Μας θυμίζει ότι χάσαμε τις ανθρώπινες αξίες και παραιτηθήκαμε στα άγχη, στα αρνητικά συναισθήματα και στην αλλοτρίωση. Μας κάνει να στοχαστούμε θέτοντας ξανά τα θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα για μια καλύτερη ζωή ως άτομα, ως κοινωνία και ως κόσμος. Καθημερινά στη ζωή μας, βρισκόμαστε "επί σκηνής χωρίς πρόβα" και παίζουμε λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές, αλλά κάθε φορά μοναδικές και διαφορετικές, πράξεις, κάνοντας τις δικές μας επιλογές σχετικά με το σενάριο και τους ρόλους μας. Και, δυστυχώς, εμείς δεν έχουμε την "πολυτέλεια" των προκαθορισμένων ρόλων και της πρόβας που έχουν οι ηθοποιοί. Συνεπώς, η μόνη προετοιμασία που μπορούμε να έχουμε είναι να εφοδιαστούμε με έννοιες, με αρχές, με μεθόδους, με ικανότητες και με αξίες, ώστε να κάνουμε σωστές επιλογές για να παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα για μας και για αυτούς που αγαπάμε, επί σκηνής χωρίς πρόβα. ’λλωστε, η ανάπτυξη ενός τέτοιου υποβάθρου συμβάλλει στο μαθησιακό μας ταξίδι, στην ολοκλήρωση και την ωριμότητά μας, που αποτελούν προϋποθέσεις για να καθορίσουμε εμείς το πεπρωμένο μας, να μην αφεθούμε στο μοιραίο, να πραγματώσουμε τις δυνατότητές μας και να ζήσουμε, όσο γίνεται, τη ζωή που εμείς θέλουμε, σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες, περιορισμούς και επιβολές.