ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑ Ν'ΑΡΧΙΣΩ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ

Δεν πρόκειται για ακόμα ένα εγχειρίδιο κατά του καπνίσματος. Ο αφηγητής εξάλλου δεν είναι τύπος του "κατά" αλλά δεν είναι και του "υπέρ". Στην πραγματικότητα ο αφηγητής, εξιστορώντας μας το χρονικό μιας προαναγγελθείσας νίκης, πασχίζει διαρκώς να διαχειριστεί ένα μικρό ζωτικό παράλογο: κρυμμένο μυστικό της νίκης, θαυματουργό συστατικό της είναι η υποβάθμιση της σημασίας της. Η νίκη θα επιτευχθεί μόνο αν ο αγώνας κριθεί ως ασήμαντος. Εάν δηλαδή το όλο βάσανο αναχαιτιστεί ως μη σοβαρό. Στην κόψη αυτή, μεταξύ διορατικής ενδοσκοπικής προδιάθεσης αφενός και διαβρωτικού αυτοσαρκασμού αφετέρου, ακροβατεί ο αφηγητής, αποφεύγοντας να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά και διατηρώντας με νύχια και με δόντια την ιδιότροπη αυτή ισορροπία που θα κρίνει την έκβαση της μάχης. Ως εκ τούτου, επινίκια παραλείπονται. Εξάλλου δεν πρόκειται για ακόμα ένα εγχειρίδιο κατά του καπνίσματος! Πρόκειται για την εξιστόρηση μιας μάχης εσωτερικής, που στήνεται σαν παιχνίδι και που καταλήγει να ωφελεί σοβαρά την υγεία, όχι μόνο επειδή θα οδηγήσει τελικά στον καθαρό αέρα αλλά και επειδή αποδεικνύει πως κάποιες από τις πιο σύνθετες και ωραίες μάχες είναι αυτές με τον εαυτό... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Το βιβλίο "Πώς κατάφερα ν' αρχίσω το κάπνισμα" ως ανάγνωσμα είναι απολαυστικό και για έναν επιπρόσθετο λόγο: διότι μέσα από τις στιγμές του αυτοσαρκασμού του και την ευρεία αναφορικότητά του ο συγγραφέας δημιουργεί μια "σχέση χειραψίας" με τον αναγνώστη. Επίσης, αν και κάπως βαρύ το θέμα του, διαθέτει μια εσωτερική οικονομία και συνάμα μεστό περιεχόμενο, ενώ η γλώσσα του είναι επαρκώς επεξεργασμένη, έχει ανοιχτό ορίζοντα και ισχυρές αντιοξειδωτικές ιδιότητες, γι' αυτό και διαβάζεται, χωρίς ψυχικό κόστος, κι από μη καπνιστές.