ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙΑ

Η Τέχνη, η κάθε μορφή Τέχνης που εκπληρώνει το σκοπό της, πρέπει να σε παίρνει μαζί της. Πρέπει να σε αναγκάζει να πάψεις να είσαι τρίτος παρατηρητής, και να σε κάνει συνένοχο-συμμέτοχο. Πρέπει να σου άφησε ισχυρή επίγευση, όπως ακριβώς ένα εκλεκτό κρασί. Όταν τελείωσα τα Μεθυσμένα Καράβια, όλα αυτά είχαν συμβεί: Είχα παρασυρθεί κι εγώ. Ήμουν δίπλα στη Σεμέλη, ταξίδευα μαζί της, αγωνιούσα στο πλάι της, προσπαθούσα να φτάσω, μαζί της, στο τέλος της αναζήτησης που, για τη Σεμέλη Ντιντιέ, λαμβάνει χώρα σε δύο διαφορετικά επίπεδα: Στο προφανές εξωτερικό, η Σεμέλη αναζητεί τις ρίζες της εν μέσωενός εκλεπτυσμένου κοσμοπολιτισμού που υπηρετείται από την επιλογή τοποθεσιών όπως ηΌαση της Σίουα, το Κάιρο, η Αλεξάνδρεια, το Παρίσι. Ενός κοσμοπολιτισμού χαραγμένου βαθειά από τη Μαγεία, τον Έρωτα, τη Λαογραφία, την Ιστορία, Μύθους και Θρύλους, τη μουσική τουMozart, αλλά, πάνω απ’όλα, την καταλυτική ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη, η οποία, σε ρόλο παρεμβατικού Χορού, προωθεί αέναα τον Μύθο. Στο βαθύτερο, εσωτερικό επίπεδο, η Σεμέλη Ντιντιέ κατέρχεται, σταδιακά, στον εντός της Λαβύρινθο, και αντιμετωπίζει τον εαυτό της, τα όριά της, τις χίμαιρές της, τα αδιέξοδά της. Και, εκεί, στο βάθος του εαυτού της, θα συμφιλιωθεί με το είναι της, θα πορευτεί προς την Αρμονία...