ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΦΩΝΕΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Το βιβλίο αυτό έχει μια σειρά από πρωτιές και μοναδικότητες: γράφτηκε και εκδόθηκε αρχικά στη γαλλική γλώσσα από Έλληνα συγγραφέα και κάτοικο Ελλάδας, μόλις κυκλοφόρησε στη Γαλλία (1990) βραβεύτηκε με το Μέγα Βραβείο της Ακαδημίας της Γαλλίας (Grand Prix de l' Academie Francaise), βραβείο που δόθηκε για πρώτη φορά σε μη Γάλλο συγγραφέα, και βέβαια η Ακακία Κορδόση υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα που έχαιρε αυτής της τιμής. Πρόκειται για μια συλλογή από δεκατρία διηγήματα και νουβέλες, "θαυμάσιες, ανθρώπινες, συχνά συγκλονιστικές" όπως τα χαρακτήρισε η γνωστή ελληνίστρια και ακαδημαϊκός Ζακλίν ντε Ρομιγί, που θαύμασε "την παλλόμενη ευαισθησία τους και τη βαθιά ανθρωπιά τους". Η συγγραφέας επέλεξε να πλάσει και να ψυχογραφήσει βαθιά όχι ήρωες, αλλά αντι-ήρωες. Στα διηγήματά της δεν υπάρχουν επιτυχημένες, ευτυχείς και δυνατές προσωπικότητες, αλλά παρελαύνουν μοναχικές, σιωπηλές φιγούρες με απλά όνειρα και αναγνωρίσιμα ονόματα. Οι περισσότερες είναι γυναίκες. Γυναίκες που ήταν γεννημένες για μια καλύτερη ζωή, που προσπάθησαν να αλλάξουν την πραγματικότητά τους, που θυσιάστηκαν σιωπηρά, αλλά και γυναίκες που βρήκαν τη δύναμη να πατήσουν σε στέρεο έδαφος χωρίς να αλλοτριώσουν την ψυχή τους. Η Μάρω Βαμβουνάκη έχει σχολιάσει πολύ χαρακτηριστικά: "Η Ακακία γράφει γιατί θέλει να είναι με το μέρος των πιο αδυνάτων, των ασθενών και των οδοιπόρων. Των ασθενών από ευαισθησία και των οδοιπόρων από εξοστρακισμό. Υπάρχουν δεκάδες θαυμάσια ζωγραφισμένα, αδύναμα πλάσματα στα βιβλία της". Και ο Φρέντυ Φερμανός συμπλήρωσε: "Πάντα πίστευα ότι έτσι πρέπει να γράφονται οι ανθρώπινες ιστορίες: Όχι με κραυγές. Με ψιθύρους".