ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Τι κοινό μπορεί να έχουν μια δυναμική υπαστυνόμος, ένας ρομαντικός δάσκαλος, ένας θαμώνας των φυλακών, μια καταπιεσμένη νοικοκυρά κι ένας κουκουλοφόρος; Στην Αθήνα της κρίσης μια γυναίκα εξαφανίζεται κι η εξαφάνισή της συμπίπτει με μια καλοστημένη ληστεία. Στην προσπάθειά της να τη βρει, η υπαστυνόμος Δέσποινα Καρανικόλα θα συναντήσει ξανά έναν παλιό της γνώριμο, τον Διομήδη Δανέλλη, τον άνθρωπο που από λάθος έστειλε η ίδια πριν από λίγα χρόνια στη φυλακή. Μαζί του θα ζήσει έναν μεγάλο έρωτα, όμως ο Διομήδης δεν είναι πια ο ίδιος. Και πώς να είναι; Η ζωή του διαλύθηκε κι οι αγαπημένοι του τον ξέχασαν. Μόνο ο Μάνος, μόνιμος θαμώνας των φυλακών, στάθηκε δίπλα του, κι αυτόν πλέον ο Διομήδης τον λογαριάζει γι’ αδελφό. Στο ίδιο σταυροδρόμι της ζωής κι ο Δημητράκης, που προσπαθώντας να ξεφύγει από τον εαυτό του, μπλέκεται με τους κουκουλοφόρους της πλατείας Εξαρχείων. Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, οι ζωές των ηρώων διασταυρώνονται και διανύουν κοινούς δρόμους. Έτσι, θα ανακαλύψουν τον εαυτό τους, θα εξελιχθούν και θα προσπαθήσουν ν’ αλλάξουν. Κι υπάρχουν συναισθήματα που σταθερά μας οδηγούν απ’ το σκοτάδι στο φως. Ο έρωτας. Η αγάπη. Η φιλία. Μόνο που καμιά φορά γίνονται η αιτία ώστε η πορεία μας να είναι αντίστροφη. …Έβρεχε όταν βγήκα στον δρόμο. Καλύτερα. Τα δάκρυα φωλιάζουν στη βροχή όπως οι ψιχάλες στη θάλασσα κι η θλίψη στη συννεφιά σαν τις χιονονιφάδες στο λευκό μάρμαρο. Φόρεσα την κουκούλα του φούτερ κι έγινα πάλι ο Κανένας. Τάχυνα το βήμα ως τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Μαρούσι. Σ’ όλη τη διαδρομή κοιτούσα τις σταγόνες να σχηματίζουν ρυάκια στα τζάμια του βαγονιού. Στην Ομόνοια το τρένο άδειασε και ξαναγέμισε σε δευτερόλεπτα. Ένα πρεζόνι μου ’χωσε στο πρόσωπο το απλωμένο του χέρι μαζί με μια θλιβερή ιστορία. Του ’δωσα σχεδόν ό,τι είχα πάνω μου. Οι συνεπιβάτες μου με κοίταζαν με μια δόση υπεροψίας και μπόλικο οίκτο. Το ξέρω πως οι ιστορίες των ζητιάνων είναι ψεύτικες. Τι σημασία έχει; Πίσω τους κρύβονται άλλες, αληθινές, όχι λιγότερο θλιβερές.