ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

-Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη; -Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε. -Τι χρώμα έχουν τα όνειρα; -Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού. -Τι χρώμα έχει η χαρά; -Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου. -Και η μοναξιά; -Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί. -Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις. -Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του κι ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε. -Και η αγάπη; ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη; -...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο. -Τι χρώμα έχει ο έρωτας; -Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος. -Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ' αστέρι... Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε...