ΚΟΣΜΙΚΟΙ ΓΡΙΦΟΙ

Το 1917, Ο ΑΪΝΣΤΑΪΝ βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα γριφώδες πρόβλημα στην προσπάθειά του να συμβιβάσει τη νέα του θεωρία της βαρύτητας, τη γενική θεωρία της σχετικότητας, με την περιορισμένη κατανόηση του Σύμπαντος εκείνης της εποχής. Όπως και οι περισσότεροι από τους συγχρόνους του, ο Αϊνστάιν είχε την πεποίθηση πως το Σύμπαν έπρεπε να είναι στατικό -ούτε να διαστέλλεται ούτε να συστέλλεται-, πλην όμως η επιθυμητή αυτή κατάσταση δεν ήταν συμβατή με τις εξισώσεις του για τη βαρύτητα. Ευρισκόμενος σε κατάσταση απόγνωσης, ο Αϊνστάιν προσέθεσε έναν επιπλέον, ad hoc κοσμολογικό όρο στις εξισώσεις του προκειμένου να εξισορροπήσει τη βαρύτητα και να καταστήσει δυνατή μια στατική λύση. Δώδεκα χρόνια αργότερα, ωστόσο, ο αμερικανός αστρονόμος Edwin Hubble ανακάλυψε ότι το Σύμπαν κάθε άλλο παρά στατικό ήταν. Διαπίστωσε ότι οι μακρινοί γαλαξίες απομακρύνονταν από τον δικό μας με ταχύτητα ανάλογη προς την απόσταση που τους χώριζε από αυτόν. Δεδομένου ότι για την εξήγηση του διαστελλόμενου Σύμπαντος δεν απαιτούνταν οιοσδήποτε κοσμολογικός όρος, ο Αϊνστάιν εγκατέλειψε την ιδέα. Μάλιστα, ο ρωσοαμερικανός φυσικός George Gamow αναφέρει στην αυτοβιογραφία του ότι "όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να συζητήσω κοσμολογικά προβλήματα με τον Αϊνστάιν, εκείνος παρατήρησε ότι η εισαγωγή του κοσμολογικού όρου απετέλεσε το μεγαλύτερο σφάλμα που διέπραξε στη ζωή του". Την τελευταία δεκαετία, εντούτοις, ο κοσμολογικός όρος -ο οποίος πλέον ονομάζεται κοσμολογική σταθερά- επανέκαμψε στο προσκήνιο και πρόκειται να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στη φυσική του 21ου αιώνα. Το κίνητρο, ωστόσο, που κρύβεται πίσω από τούτη την αναβίωση διαφέρει πολύ από την αρχική σκέψη του Αϊνστάιν η νέα εκδοχή του κοσμολογικού όρου έχει την αφετηρία της σε πρόσφατες παρατηρήσεις που συνηγορούν υπέρ ενός σύμπαντος σε επιταχυνόμενη διαστολή και, κατά ειρωνεία της τύχης, στις αρχές της κβαντικής μηχανικής, του κλάδου της φυσικής που όλοι ξέρουν πόσο αποστρεφόταν ο Αϊνστάιν. Πολλοί φυσικοί τρέφουν πλέον την προσδοκία πως ο κοσμολο