ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

"Δεν γίνεται κάποιος πεφωτισμένος όταν φαντάζεται το φως, αλλά όταν συνειδητοποιεί το σκοτάδι". (Καρλ Γιούγκ). Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι, φτάνοντας στην ερωτική σχέση, δεν κουβαλάει μέσα του, και εν αγνοία του, δεσμευτικά (σκοτεινά) σχήματα συμπεριφοράς, που διαμορφώθηκαν από την πρώιμη ακόμα παιδική του ηλικία; Τα πρώτα που κατέγραψε η παιδική του ψυχή, είναι τα σχήματα που "δούλευαν" στην οικογένειά του. Μαζί μ' αυτά και τα "Πρέπει" και "Δεν πρέπει" του πολιτισμού μας. Πώς θα προχωρήσει όμως το ζευγάρι στη θεμελίωση της ερωτικής του σχέσης, μ' αυτούς τους σκοτεινούς εντολοδότες να του κρατούν, "αθέατα", το τιμόνι; Και τι κάνουμε μ' αυτά τα σκοτεινά μας κομμάτια, μόλις τα αναγνωρίσουμε; Παίρνουμε τη μαγική ράβδο και τα εξαφανίζουμε; Ή μήπως συνθηκολογούμε μαζί τους, αφήνοντας τη σχέση να βουλιάζει στην αδιαφορία και την ψυχρότητα; Ένα είναι βέβαιο: τα ζευγάρια που βλέπουν τη σχέση τους να γίνεται, με τον καιρό, πιο θερμή, πιο ειλικρινής και πιο πλούσια, αυτά τα ζευγάρια είναι ελάχιστα. Οι συγγραφείς - ψυχολόγοι μας οδηγούν πρώτα στις σκοτεινές πλευρές της δικής τους ερωτικής σχέσης, απ' την αρχή της γνωριμίας τους. Μας φανερώνουν πόσο "μικροί", "ανώριμοι", "πεισματάρικα παιδιά", "απορριπτικοί", "φοβισμένοι να θυμώσουν" και "συναισθηματικά ψυχροί" γινόντουσαν, όταν συγκρούονταν οι πραγματικές τους ανάγκες με τη σκοτεινή τους πλευρά. Μετά προχωράνε στις ιστορίες των ζευγαριών, με τα οποία δούλεψαν συμβουλευτικά, για να μας δείξουν τη διαδικασία που ακολουθούν για την απόκτηση της Αυτοπαρατήρησης και, εν συνεχεία, της Αυτογνωσίας μας, συμβάλλοντας έτσι στην αναβάθμιση της σχέσης μας.