ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΙΛΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕAYTO TOΥΣ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ

Η προσπάθεια των ανθρώπων να αφήσουν "ίχνη δημιουργίας" είναι πράξη συχνή και πανανθρώπινη. Καθορίζεται μάλιστα, σε μεγάλο βαθμό, από παραμέτρους βιολογικές, ψυχοσυναισθηματικές, επικοινωνιακές και κοινωνικο-πολιτισμικές. Η "ιδιοπροσωπία" του καθενός αποτυπώνεται από πολύ νωρίς στις πράξεις δημιουργικής έκφρασης, που όλοι πραγματοποιούμε, ιδιαίτερα όταν αυτές είναι αυθόρμητες και ελεύθερες. Σε μια τέτοια συλλογιστική, το παιδικό σχέδιο φαίνεται να αποτελεί προνομιακό "ενδιάμεσο" που επιτρέπει τη διερεύνηση και την πρόσβαση σε τρέχουσες συναισθηματικές καταστάσεις, καθώς και σε βασικά στοιχεία της προσωπικότητας του δημιουργού του. Κατά τα τελευταία 120 χρόνια υπήρξε συστηματικό ενδιαφέρον για τη μελέτη των παιδικών σχεδίων τόσο από καλλιτέχνες που τα αντιμετώπισαν ως πηγή έμπνευσης, όσο και από επιστήμονες που ανήκουν σε διαφορετικά γνωστικά πεδία (ψυχολόγους, ψυχιάτρους, παιδαγωγούς, ειδικούς στην τέχνη κ.λπ.). Από το σημείο αυτό βέβαια μέχρι να φθάσει κανείς σε μια συνολική αντίληψη για την ερμηνεία και την αξιολόγηση των παιδικών σχεδίων, ο δρόμος είναι μακρύς και γεμάτος τόσο με ευρήματα που ενθουσιάζουν, όσο και με αμφισημίες που προβληματίζουν... Στο βιβλίο αυτό περιγράφεται ένα "ταξίδι" για "μεγάλους" στο μαγικό κόσμο των "μικρών" και επισημαίνονται μέσα από μια συνθετική ιστορικο-κριτική προσέγγιση οι ευκαιρίες, οι δυνατότητες αλλά και οι πιθανές παρανοήσεις που μπορούν να υπάρξουν στην επικοινωνία, όταν "τα παιδιά μιλούν με το σχέδιο..."