ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ 17ο ΕΩΣ ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ

Στο βιβλίο επιχειρείται μια κριτική αναδρομή στην ιστορία του ευρωπαϊκού θεάτρου από τον 17ο έως και τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα. Η αναδρομή ξεκινά από το θέατρο της εποχής του γαλλικού Κλασικισμού και του Μπαρόκ, συνεχίζεται με το θέατρο της Αγγλικής Παλινόρθωσης (1660-1680) και περνάει στην περίοδο του Διαφωτισμού (1670-1770). Αν και ο Διαφωτισμός εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη, στο εγχειρίδιο παρουσιάζονται μόνο οι χώρες με τη σημαντικότερη θεατρική δραστηριότητα, δηλαδή η Γαλλία, η Γερμανία, η Αγγλία και η Ιταλία. Στο τέλος εξετάζεται το θέατρο του Ρομαντισμού στη Γερμανία, στη Γαλλία και στην Αγγλία μέχρι το 1850 περίπου. Η τελευταία ενότητα κλείνει με την εξέταση ενός δραματικού είδους συγγενικού προς τον Ρομαντισμό, του μυθιστορηματικού δράματος ή μελοδράματος, το οποίο, μέσα από διάφορες μεταλλάξεις, επιβιώνει μέχρι σήμερα στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Για να μην κατακλυστεί ο αναγνώστης από μια σωρεία πληροφοριών, έγινε επιλογή των θεατρικών εξελίξεων από το 1600 μέχρι το 1850. Εντούτοις, καταβλήθηκε προσπάθεια να καλυφθούν όσο το δυνατόν περισσότερες πλευρές του θεατρικού φαινομένου: θίασοι, ηθοποιοί, συγγραφείς, θεατρικά κτίρια, σκηνογραφία, κοστούμια, δραματουργία, καθώς και λαϊκά θεάματα. Έμφαση δόθηκε κυρίως στις ιδεολογικές τάσεις που χαρακτήρισαν τη θεατρική δημιουργία κάθε εποχής. Στο σημείο αυτό είναι εμφανής η επιρροή δύο σύγχρονων διανοούμενων με αντίθετες μεταξύ τους αντιλήψεις: του ορθολογιστή Παναγιώτη Κονδύλη και του πιο φιλορομαντικού Ησαΐα Μπέρλιν. Παρά το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των 250 ετών που εξετάζονται, ο πολιτισμικός χάρτης της Ευρώπης δεν έμεινε ποτέ σταθερός και η θεατρική δημιουργία έγινε αντικείμενο αλλεπάλληλων επιδράσεων (τόσο ιδεολογικών όσο και ιστορικών, πολιτικών και οικονομικών), επιχειρήθηκε να διατηρηθούν κάποιοι σταθεροί θεματολογικοί άξονες ανάλυσης, ώστε να επιτευχθεί η γνωστική συνοχή που είναι απαραίτητη για την αφομοίωση του υλικού που παρουσιάζεται.