ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Αντικείμενο της θεωρητικής συγκριτικής ανάλυσης που αναπτύσσεται σ' αυτή τη μελέτη είναι το ενιαίο σχολείο αναπτυγμένων βιομηχανικών χωρών και της Ελλάδας, το σχολείο δηλαδή που ενώ επιδίωκε να εκθέσει σε κοινές εκπαιδευτικές εμπειρίες όλους τους μαθητές και να επεκτείνει τη σχολική ενσωμάτωση ως κοινωνική ενσωμάτωση, αποδείχθηκε εντούτοις δύσκολο εγχείρημα, ένας μύθος. Η προβληματική της ανάλυσης εστιάζεται κατά προτεραιότητα στη συγκυρία τόσο της προώθησης όσο και της ανάσχεσης της προσπάθειας για τη δημιουργία του ενιαίου σχολείου. Εξετάζονται δηλαδή και ερμηνεύονται οι εκπαιδευτικές αλλαγές που αφορούν την ίδρυση του ενιαίου σχολείου σε σχέση με τους κοινωνικούς όρους όπως αυτοί διαμορφώθηκαν στην κάθε χώρα, μέσα από τις αντιθέσεις ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες. (. . .) Η αντίληψη που διαπερνά όλη τη μελέτη είναι ότι παρά το γεγονός ότι το σχολείο έχει λειτουργήσει ως παράγων κοινωνικής κινητικότητας, είναι λάθος να πιστεύουμε ότι είναι σε θέση να ακυρώσει τις κοινωνικές ανισότητες. Η αδυναμία να εφαρμοστεί στην πράξη κοινό πρόγραμμα εκπαιδευτικών εμπειριών δεν ελέγχεται μόνο στην εσωτερική λειτουργία του ενιαίου σχολείου αλλά οφείλεται επίσης στα διαφορετικά προνόμια που απορρέουν από τις βαθμίδες και κατευθύνσεις της εκπαίδευσης και τα οποία, σε τελική ανάλυση, πηγάζουν από τον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, ο οποίος γεννάει και το χάσμα της χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας.